Nr 29 - Koszaliński Pas Nadmorski

                                                                                  

UCHWAŁA Nr VI  / 29/ 2007

Rady Gminy w Ustroniu Morskim

z dnia  23  marca 2007r.

 

 

 

w sprawie projektu rozporządzenia Wojewody Zachodniopomorskiego wyznaczającego obszar chronionego krajobrazu Koszaliński Pas Nadmorski.

 

 

 

Na  podstawie  art. 23 ust. 3 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004r. o ochronie przyrody (Dz.U.  z 2004r.  Nr 92  poz. 880;  z 2005 r. Nr 113 poz. 954 i  Nr 130 poz. 1087) uchwala się, co następuje :

 

 

§ 1.

 

Nie uzgadnia się projektu rozporządzenia w sprawie obszaru chronionego krajobrazu Koszaliński Pas Nadmorski przedłożonego przez Zachodniopomorski Urząd Wojewódzki
w Szczecinie – Wydział Środowiska i Rolnictwa przy piśmie Nr SR-WKP-6636/4/13/07 z dnia 31 stycznia 2007 roku.

 

                                                                       §  2.

 

Wykonanie uchwały powierza się Wójtowi Gminy Ustronie Morskie.

 

                                                                       §  3.

 

Uchwała wchodzi w życie z dniem podjęcia.

 


                                        Załącznik do uchwały Nr VI/ 29 /2007

                                         Rady Gminy w  Ustroniu Morskim  z dnia 23 marca 2007r.

 

 

 

 

UZASADNIENIE

do projektu rozporządzenia w sprawie obszaru chronionego krajobrazu

Koszaliński Pas Nadmorski

 

 

Zachodniopomorski Urząd Wojewódzki w Szczecinie , Wojewódzki Konserwator Przyrody dr. inż. Maciej Trzeciak pismem z dnia 31 stycznia 2007 r. nr SR-WKP-6636/4/13/07 przesłał do Rady Gminy Ustronie Morskie  ( wpłynęło 15  lutego 2007r.) projekt  rozporządzenia w sprawie obszaru chronionego krajobrazu Koszaliński Pas Nadmorski w celu jego uzgodnienia. Na wniosek gminy z dnia 23 lutego 2007 roku , Wojewódzki Konserwator Przyrody wyraził zgodę na przedłużenie terminu uzgodnienia projektu do dnia 30 marca br.

Wojewódzki Konserwator Przyrody dr. inż. Maciej Trzeciak zwraca się o uzgodnienie projektu, a więc zachodzi prawdopodobnie konieczność  powiększenia obszaru chronionego krajobrazu , ponieważ  tylko w tym przypadku i w przypadku wyznaczania obszaru chronionego krajobrazu istnieje obowiązek jego uzgodnienia przez Radę Gminy zgodnie z art. 23 ust. 3 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody ( Dz. U. Nr 92, poz. 880 z późn. zm. ).

 

Rozporządzenie składa się z tekstu i załącznika do rozporządzenia zawierającego opis granic obszaru chronionego krajobrazu. Brak jest załącznika graficznego , który powinien stanowić integralną część rozporządzenia, ponieważ opis jest mało czytelny i w wielu miejscach dwuznaczny. Zresztą załącznik graficzny jest bardziej czytelnym i zrozumiałym  dokumentem, aniżeli tylko opis. W takich przypadkach załącznik powinien być obowiązkowym dokumentem załączonym dla każdej gminy.

W piśmie przewodnim Wojewódzki Konserwator Przyrody zaznacza , że nowe rozporządzenia ma na celu ujednolicenie i uporządkowanie istniejącego stanu prawnego w zakresie ochrony przyrody i uszczegółowienie przebiegu granic obszaru.

Należy bardzo pozytywnie ocenić inicjatywę Wojewódzkiego Konserwatora Przyrody zmierzającą do uporządkowania tego zagadnienia i dostosowania zapisów rozporządzenia do obecnie obowiązujących przepisów odrębnych.

Zagadnienia ochrony przyrody zawsze ograniczają  swobodę działania właścicieli nieruchomości, a stanowienie uwarunkowań jest działaniem bardzo drażliwym           i dlatego wszelkie działania administracyjne z tym związane muszą odbywać się na zasadzie wspólnych działań, przy udziale społeczeństwa, w celu wypracowania ostatecznego kompromisu. W tej sytuacji nie mamy do czynienia ze współdziałaniem tylko narzuceniem bardzo niekorzystnych decyzji dla rozwoju przestrzennego             i gospodarczego gminy. 

Projekt rozporządzenia nie był konsultowany z gminami. Pomimo tego iż zaznaczono  w piśmie przewodnim, że jest to tylko ujednolicenie i uporządkowanie stanu prawnego należy stwierdzić , że nowe rozporządzenie jest inaczej zapisane, aniżeli poprzednie.

W projekcie rozporządzenia zawarto ustalenia dotyczące czynnej ochrony 3 ekosystemów: leśnego, nieleśnego lądowego i wodnego czego nie było w poprzednim rozporządzeniu.

Szczegółowość i bardzo szeroki zakres ochrony odpowiadający w znacznym stopniu wyższym formom ochrony budą niepokój i nasuwają wiele pytań i wątpliwości ( użytki ekologiczne, rezerwaty, parki krajobrazowe i częściowo parki narodowe ). Niezrozumiałe jest, kto będzie egzekwował przestrzeganie ustaleń, kto będzie karał i w jaki sposób ich nieprzestrzeganie? Istotne będzie również, kto poinformuje właścicieli nieruchomości w jaki sposób mają z nich korzystać? Kto ma na przykład opracować program czynnej ochrony oraz reintrodukcji i restytucji gatunków rzadkich, zagrożonych? ( §2 ust. 1 pkt 12 i  §2 ust. 3 pkt 15 ).  

Większość tych zapisów odnosi się do planów urządzenia lasów i wydaje się , że zbyt głęboko ingerują w gospodarkę leśną. Dążenie do sukcesji naturalnej                  i naturalnego odnowienia zawiera cechy lasów w których nie prowadzi się planowej gospodarki leśnej. Powyższe jest o tyle niebezpieczne , że odnosi się do wszystkich lasów co może utrudniać turystykę w lasach. Niezrozumiały jest  zapis „ elementy infrastruktury  turystycznej i edukacyjnej zharmonizowane z otoczeniem”.

 

Ustalenia ochrony czynnej  nieleśnych ekosystemów lądowych są bardzo szczegółowe i w znacznym stopniu, chyba w sposób niedopuszczalny wkraczają w prawo własności i sposób użytkowania nieruchomością tj. : 

  1. Dlaczego na przykład trzeba przeciwdziałać sukcesji zarastających torfowisk ? (§2 ust. 2 pkt 1).
  2. Dlaczego i na jakiej podstawie prawnej nie dopuszcza się  do przeorywania użytków zielonych? (§2 ust. 2 pkt  3).
  3. Dlaczego i na jakiej podstawie prawnej wymaga się powrotu do tradycyjnego użytkowania ( koszenia ręcznego )? Powyższy zapis nie jest poprawny, ponieważ technika koszenia nie jest użytkowaniem (§2 ust. 2 pkt  4). Określanie natomiast dokładnego terminu pokosu ( po 15 lipca ) oraz sposobu sprzątania siana są nie do zaakceptowania.
  4. Kto określi wymogi zbiorowisk i zasiedlających je gatunków fauny ? (§2 ust. 2 pkt  4).
  5. Melioracja jest melioracją czyli regulacją stosunków wodnych i nie ma melioracji odwadniającej ( chyba , że w wyniku źle wykonanej melioracji zachodzą procesy odwadniające - §2 ust. 2 pkt  9). Punkt ten należy całkowicie przeredagować , ponieważ zawiera on również inne wątpliwe stwierdzenia.
  6. Zapis o „eliminowaniu nielegalnego eksploatowania surowców mineralnych”   nie jest poprawny , ponieważ zagadnienie to regulują jednoznacznie odrębne, inne przepisy .

Ustalenia ochrony czynnej ekosystemów wodnych również są bardzo szczegółowe    i w znacznym stopniu  w sposób niedopuszczalny wkraczają w prawo własności          i sposobu użytkowania nieruchomością. Część zapisów jest wręcz niemożliwa do realizacji lub stosowania np. :

  1. Należy zadać pytanie, kto powinien dokonać rozpoznania okresowych dróg migracji zwierząt ? (  (§2 ust. 3 pkt  8).
  2. Kto ma rozpoznać strukturę ichtiofauny (§2 ust. 3 pkt  17).

 

Rozporządzenie jest w części niezgodne z art. 24 ust. 2 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody, w którym określa się, że zakazy o których mowa w     art. 24 ust.1 czyli przywołane w rozporządzeniu nie dotyczą:

  1. wykonywania zadań na rzecz obronności kraju i bezpieczeństwa państwa;
  2. prowadzenia akcji ratowniczej oraz działań związanych z bezpieczeństwem powszechnym;
  3. realizacji inwestycji celu publicznego.

 

Projekt  rozporządzenia jest niekorzystny nie dlatego , że nie rozszerza katalogu zakazów ale dlatego że:

  1. wprowadza ustalenia ochrony czynnej ekosystemów, które mają cechy nakazów i ograniczeń, a nawet zakazów. Są nie do końca zrozumiałym zapisem od strony formalnej. Można przyjąć , że jest to dodatkowy zapis ograniczeń, który może być egzekwowany na różnych etapach planistycznych i realizacyjnych. Nie wiadomo, kto będzie i w jaki sposób je egzekwował.
  2. znaczenie wielu użytych określeń jest trudne w niektórych przypadkach do zrozumienia;
  3. brak racjonalnych zapisów ograniczeń. Gdy przedstawia się bardzo szeroki      i drobiazgowy zakres uwarunkowań w obszarze chronionym w którym muszą odbywać się procesy gospodarcze , które to procesy są ściśle związane         z wykorzystaniem środowiska  nie może być dominacji tylko ochrony środowiska. Konieczny jest kompromis.
  4. brak jest zapisu o uwzględnieniu ustaleń studium uwarunkowań w procesie ochrony środowiska  i planowania przestrzennego.

5.  Zapis  §3 ust. 1 pkt  8 w zasadzie uniemożliwia całkowicie wielu miejsc ( lokalizacja obiektów budowlanych w pasie szerokości 100 m od linii brzegowej rzek, jezior i innych zbiorników wodnych , z wyjątkiem urządzeń wodnych oraz obiektów służących prowadzeniu racjonalnej gospodarki rolnej, leśnej lub rybackiej ). Biorąc pod uwagę , że obiektami budowlanymi zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r.  Prawo budowlane są:

    1. budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi;
    2. budowle stanowiące całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami;
    3. obiekty małej architektury,

można przyjąć , że tereny te muszą zostać całkowicie wyłączone z jakiegokolwiek zainwestowania,  w tym prowadzenia infrastruktury technicznej.

Dodatkowo należy wyjaśnić, że zgodnie z art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane budowlą są między innymi: drogi, sieci techniczne , budowle ziemne, budowle sportowe, mosty, sieci uzbrojenia terenu ( wodociągi, kanalizacja sanitarna, sieci elektryczne itd.), pomniki kapliczki, posągi, wodotryski obiekty architektury ogrodowej, piaskownice, huśtawki śmietniki , mosty itp.

 

Zapis zawarty w  § 3 ust. 5 mówiący, że zakaz lokalizacji obiektów budowlanych w pasie szerokości 100 m od linii brzegowej  wód nie dotyczy miejsc ( powinno być terenów ) wyznaczonych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego gmin  jest tak oczywisty , że nie ma sensu tego zapisywać ponieważ,  ażeby takie rozwiązanie się znalazło w planie musiało być stosowne uzgodnienie Wojewódzkiego Konserwatora Przyrody. Próba podważenia takiej lokalizacji wiązałaby się z kosztami utraty wartości , które musiał by ponieść Skarb Państwa.

Natomiast w ustępie tym nie dokonano zapisu odnoszącego się do podobnej sytuacji zawartej w pkt 9 ( brzeg klifowy ) co ma miejsce w obowiązującym rozporządzeniu.

 

Bardzo istotna zmiana nastąpiła również poprzez usunięcie w projekcie rozporządzenia istniejącego obecnie w rozporządzeniu zapisu , że zakaz ten      ( zakaz lokalizacji obiektów budowlanych w odległości 100 m od wód i 200 m od klifów ) nie dotyczy miejsc wyznaczonych w studium uwarunkowań  i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin. Brak tego zapisu ma kolosalne, negatywne skutki dla gminy. Ponieważ plan miejscowy sporządza się w oparciu o studium uwarunkowań i gmina posiada tylko takie studium i zamierza przystąpić do sporządzenia planów miejscowych, dlatego zagadnienie to ma strategiczne znaczenie dla gminy.

 

Należy zastanowić się nad sensem występowania ogromnej ilości przepisów chroniących obszary Gminy. Północna część gminy objęta jest następującymi formami ochrony :

      1. obszar chronionego krajobrazu „Koszaliński Pas Nadmorski”. W obszarze tym obowiązują uwarunkowania zagospodarowania i użytkowania terenów określone w Rozporządzeniu Nr 4/2005 Wojewody Zachodniopomorskiego z dnia 22 marca 2005 r. w sprawie obszarów chronionego krajobrazu (Dz. Urz. Woj. Zachodniopomorskiego Nr 25, poz. 497). Obszar powołany został w celu ochrony walorów krajobrazowych i bioróżnorodności, utrzymania dotychczasowych wartości krajobrazu naturalnego i kulturowego, ochrony nadmorskich łąk podmokłych oraz ochrony szlaku wędrownego ptaków wróblowatych i drapieżnych. Na obszarze występują gatunki objęte dyrektywami siedliskową i ptasią;

  1. obszar specjalnej ochrony ptaków Natura 2000 – „Zatoka Pomorska” (PLB 990003) - (Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 21 lipca 2004 r. w sprawie obszarów specjalnej ochrony ptaków Natura 2000 Dz. U. Nr 229, poz. 2313). W obszarze tym obowiązują zapisy art. 33 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. Nr 92, poz. 880 z późn. zm.);
  2. specjalny obszarze ochrony siedlisk Natura 2000 „Trzebiatowsko – Kołobrzeski Pas Nadmorski” (PLH 320017). W obszarze tym obowiązują zapisy art. 33 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U.   Nr 92, poz. 880 z późn. zm.);
  3. pas techniczny  pasa nadbrzeżnego brzegu morskiego, który przeznaczony jest do utrzymania brzegu morskiego w stanie zgodnym z wymogami bezpieczeństwa i ochrony środowiska  - art. 36 ustawy z dnia 21 marca     1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej  Dz. U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1502 z późn. zm.). W pasie tym obowiązuje Zarządzenie porządkowe Nr 1/2004 Dyrektora Urzędu Morskiego w Słupsku z dnia 21 stycznia 2004 r. (Dz. Urz. Woj. Zachodniopomorskiego  Nr 10, poz. 192). W przypadku konieczności wykonania trwałej zabudowy na obszarze pasa technicznego obowiązuje uzyskanie zgody Urzędu Morskiego w Słupsku.

       Pas  ten zagrożony jest abrazją morską w związku z tym nie dopuszcza się do niszczenia wydm, ich wylesiania lub zabudowy w sposób zagrażający ich istnieniu. Jest to również teren pokryty lasem glebochronnym, który podlega szczególnej ochronie.

W pasie  tym obowiązują również ograniczenia  w zagospodarowaniu  wynikające z jego  zaliczenia   do  terenów bezpośredniego zagrożenia powodzią  zgodnie z ustawą Prawo wodne ( tj. Dz. U. z   2005 r.  Nr  239, poz. 2019 z późn. zm.). W  związku z tym zabrania się wykonywania robót oraz czynności określonych w art. 40 ust.1 pkt 3 i art. 82 ust. 2 w/w ustawy w tym : lokalizowania inwestycji zaliczanych do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, gromadzenia ścieków, odchodów zwierzęcych, środków ochrony roślin, a także innych materiałów, które mogą zanieczyścić  wodę, prowadzenia odzysku lub unieszkodliwiania odpadów, w tym                 w szczególności ich składowania. Nie dotyczy to czynności związanych          z działaniem portu i służb komunalnych;

  1. pas ochronny  pasa nadbrzeżnego brzegu morskiego - obszar ten zgodnie z  ustawą z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne ( tj. Dz. U. z 2005 r. Nr 239, poz. 2019 z późn. zm.) zaliczany jest do obszaru bezpośredniego zagrożenia powodzią w którym zabrania się wykonywania robót oraz czynności określonych w art. 40 ust.1 pkt 3 i art. 82 ust. 2 w/w ustawy  Prawo wodne zgodnie z pkt 4;

Zachodzi w tym przypadku pytanie – jak ma się obszar chronionego krajobrazu do specjalnego obszaru ochrony siedlisk Natura 2000? W ramach obszaru chronionego krajobrazu chroni się również siedliska. Po co więc dublowanie tego zagadnienia tym bardziej , że wyznaczono olbrzymie granice obszarów Natura 2000 ale w ramach tych olbrzymich terenów najczęściej ochronie podlegają siedliska na powierzchni kilku lub kilkunastu hektarów. 

Dlaczego wyznacza się obszary Natura 2000 nie licząc się praktycznie z opinią samorządów gminnych, ponieważ wyrażona negatywna nasza opinia w sprawie tego obszaru nie jest w ogóle uwzględniana ?

Należy zdać sobie sprawę , że w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko ( Dz. U. Nr 257 , poz. 2573 z późn. zm. ) wykazano ogromną ilość przedsięwzięć dla których może być wymagany obowiązek sporządzenia raportu. Są to między innymi :ośrodki wypoczynkowe , hotele , stałe pola kempingowe lub karawaningowi drogi publiczne, umożliwiające pobyt nie mniej niż 100 osobom, sieć wodociągowa, kanalizacja sanitarna , chów lub hodowla zwierząt powyżej 60 DJP itd. Jak z powyższego wynika może się zdarzyć , że ważne inwestycje dla Gminy nie będą mogły być realizowane. Zresztą zgodnie  z zapisem  §3 ust. 2 projektu rozporządzenia musimy się w takim przypadku liczyć z bardzo długą procedurą uzgadniającą w tym opinią Wojewódzkiej Rady Ochrony Przyrody.

Wymaga zdefiniowania wiele pojęć użytych w rozporządzeniu a gdzieś  indziej nie zdefiniowanych lub zdefiniowanych inaczej aniżeli popularnie przyjętych. Na przykład:

- pojęcie brzegu klifowego – czy chodzi o geomorfologiczne pojęcie klif wysoczyznowy , czy każde podcięcie każdej formy geomorfologicznej?

-  trwałe  zniekształcenie rzeźby terenu;

- itd.

WNIOSKI

     1.  Rozporządzenie jest w części niezgodne z art. 23  ust. 1 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody, w którym określa się, że których „Obszar chronionego krajobrazu obejmuje obszary chronione ze względu na wyróżniający się krajobraz o zróżnicowanych ekosystemach , wartościowe ze względu na możliwość zaspakajania potrzeb związanych z turystyką i wypoczynkiem …..”. Część zawartych w rozporządzeniu zapisów nie pozwala na zaspokojenie potrzeb związanych z turystyką i wypoczynkiem.

     2.  Rozporządzenie jest w części niezgodne z art. 24 ust. 2 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody, w którym określa się, że zakazy o których mowa w  art. 24 ust.1 czyli przywołane w rozporządzeniu nie dotyczą wymienionych w ustawie przypadków ( które wykazano powyżej ).

     3. Występuje niezgodność rozporządzenia z ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ponieważ wyraźnie występuje nadrzęd-ność studium uwarunkowań nad planami miejscowymi ( art. 20 ust. 1 ustawy - zgodność planu z ustaleniami studium).

     4. Bardzo istotna zmiana nastąpiła poprzez usunięcie w projekcie rozporządzenia istniejącego obecnie w rozporządzeniu zapisu , że zakaz  lokalizacji obiektów budowlanych w odległości 100 m od wód i 200 m od klifów nie dotyczy miejsc wyznaczonych w studium uwarunkowań                i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin. Brak tego zapisu ma kolosalne, negatywne skutki dla gminy.

5.  Rozwój Gminy musi odbywać się w warunkach zrównoważonego rozwojuzgodnie z ustawą o planowania i zagospodarowania przestrzennego i ustawą o ochronie przyrody oraz innymi przepisami. Określone w projekcie rozporządzenia uwarunkowania i zakazy nie stwarzają warunków zrównoważonego rozwoju. Wprost przeciwnie jak wykazano powyżej może wystąpić realne zagrożenie rozwoju Gminy. Zdecydowanie dominują powszechne zakazy nie uwzględniające specyfiki gmin nadmorskich.

6.  Podstawą rozwoju Gminy jest funkcja turystyczna , która może istnieć tylko w warunkach ochrony środowiska co  dobrze rozumieją mieszkańcy i władze Gminy. Ale równocześnie muszą istnieć warunki rozwoju tej funkcji. Pogodzenie tych dwóch zagadnień zapewnić może zrównoważony rozwój. Zgodnie z projektem rozporządzenia mamy dominacje zakazów nad rozwojem miejscowości. W zasadzie rozporządzenie powoduje wyelimino-wanie z rozwoju najcenniejszych terenów turystycznych. Należy całkowicie usunąć z zapisu uwarunkowania ust. 9 odnośnie klifu. Zakazy te nie dopuszczają do racjonalnego rozwoju Gminy, ponieważ jej podstawowe jednostki osadnicze znajdują się  w pobliżu klifu.

7.  Rozporządzenie powinno być tak zredagowane, ażeby :

    1. rozwój Gminy mógł odbywać się w oparciu o jednoznacznie ustalone uwarunkowaniawynikające ze wszystkich uwarunkowań przyrodniczych, a nie w oparciu o różnorodne formy ochrony nakładające się na siebie i dublujące się wzajemnie , często nawet wykluczające się, a do tego oparte o różnorodne przepisy  wykonawcze;
    2. raz sformułowane i przyjęte uwarunkowania na przykład w studium uwarunkowań lub w planie  miejscowym nie powinny być przedmiotem kolejnych uzgodnień z dodatkowo wprowadzanymi kolejnymi uwarunkowaniami. Jak dowodzi doświadczenie bardzo szczupła kadra Wojewódzkiego Konserwatora Przyrody nie jest w stanie odpowiednio wywiązać się z powierzonych zadań i nieprzemyślanych przepisów zawartych często w przepisach wyższego rzędu; 
    3. uwarunkowania powinny być wynikiem rozpoznania terenów i zawierać w  związku z tym odpowiednie odstępstwa od ogólnych przepisów , a nie jak ma to miejsce w tym przypadku, automatycznym przepisaniem zapisów art. 24 ustawy o ochronie przyrody , który zawiera wyraźny zapis,  iż „na obszarze chronionego krajobrazu mogą być wprowadzone następujące zakazy”. Podstawą rozporządzenia powinno być odpowiednie studium przyrodnicze, a nie zapis nie wynikający z odpowiedniej wiedzy terenowej odnośnie określonego terenu i jego predyspozycji przestrzennych. Rozporządzenie powinno być zredagowane przez zespół specjalistów z zakresu ochrony przyrody ( teoretyków i praktyków ) i prawa , specjalistów znających merytorycznie i praktycznie kompleks zagadnień , który powinien się znaleźć w rozporządzeniu z uwzględnieniem specyfiki terenów dla , których mogą być wprowadzone obostrzenia i odstępstwa. Zapis o dopuszczeniu zabudowy w odległości 100 m od na przykład rzeki nie ma żadnego racjonalnego uzasadnienia, jest zapisem nie do końca przemyślanym ale zapisanym w ustawie.

        8.  Istniejące rozporządzenie mimo, iż  zawiera pewne błędy jest znacznie lepsze i mniej groźne dla Gminy, aniżeli projektowane rozporządzenie.

             Obszar chronionego krajobrazu Koszaliński Pas Nadmorski został ustanowiony w latach 70-tych XX  jako jeden z pierwszych w Polsce. Jego granice nie odpowiadają obecnemu stanowi wiedzy o środowisku i są niewłaściwie poprowadzone. Obejmują w części tereny nie zawierające żadnych, ponad przeciętne walorów środowiska. Nie zawierają też niektórych cennych przyrodniczo obszarów przylegających do granic obszaru chronionego krajobrazu.

         9. W obecnej dobie istotną sprawą jest szybki przebieg procesów inwestycyjnych. Zawarty w  §3 ust. 2 proces uzyskania zgody na realizację inwestycji przedsięwzięć o których mowa w art. 51 ust.1 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska dla których sporządzony raport o oddziaływaniu na środowisko oraz stosowna procedura oceny oddziaływania na środowisko muszą wykazać brak niekorzystnego wpływu na stan obszaru chronionego krajobrazu i które muszą uzyskać pozytywną opinię Wojewódzkiej Rady Ochrony Przyrody jest wysoce niekorzystnym zjawiskiem dla inwestorów i Gminy . Pomijając procedury wynikające z obowiązujących przepisów trzeba przyznać, że proces taki musi trwać kilka miesięcy. Szczególnie niebezpieczne jest włączenie terenów do obszaru Natura 2000 , ponieważ obozujące w tym zakresie przepisy powodują wydłużenie zarówno procesów inwestycyjnych jak również konieczność zleceń dodatkowych opracowań w celu uzasadnienia spraw oczywistych. Przede wszystkim opracowując obszary Natura 2000 pokazano tylko zmieniane wielokrotnie granice bez pokazania gdzie występują w rzeczywistości chronione siedliska.

         10.Uznając konieczność dokonania zmian zapisów w zakresie obszaru chronionego krajobrazu Koszaliński Pas Nadmorski należy przyjąć, że nowy projekt rozporządzenia winien opracować zespół specjalistów znających nie tylko teoretycznie zagadnienia ochrony ale również przez przyrodników - praktyków, urbanistów i przedstawicieli samorządów. Opracowanie takie potrzebne jest w trybie pilnym. Powinno ono zawierać kompleks i kompilacje zagadnień ochrony środowiska ze szczególnym uwzględnieniem obszarów Natura 2000.

        11. Gmina Ustronie Morskie wnioskuje o zmniejszenie obszaru chronionego krajobrazu Koszaliński Pas Nadmorski o obszary intensywnie zabudowane oraz rolne.